O outono

É unha alborada do outono,
as primeras néboas por enriba
da rúa dos tejedores,
anuncian tépedas, a súa presencia.
O rio ausente de copiosas choivas
vai case no silencio,
ó compás das andoriñas
que nostálxicas non se van.
Nesta época na que os outeiros
se visten de luces, e as viñas
amosan unha variedade cromatica
de amarelos, ocres, vermellos.
Os chopos pudorosos despóxansa das suas follas,
que sen présa, secas, pardas,
o pairo dunha brisa déixanse levar.
A empedrada beira acólleas no seu seo,´
unha a unha van formando un manto,
alimento da terra, ciclo vital,
onde prolifera a vida esencial.
Nesta época máxica do ano,
onde a ilusión e a nostalxia
comparten momentos longos,
onde os soños, soños son.
Nesta época de tránsito
da calor do estío abrasador
ó frio da invewrnía do norte,
tamen a melancolia ten o seu sitio.
No tempo da castaña,
os sotos frondosos, ourizos abertos,
os castiñeiros ceden a súa carga
a terra q os viu nacer.
Os magostos que nesta epóca
xorden en cada pobo,
son motivo de reunión e festa.
O Outono, estación singular do ano,
na que todo é fantasia;
tamén viran moitas choivas
que saciaran a sede da terra.
O viño xa ferve no cubeto,
dara calor no inverno,
cando chege o xélido frio,
e despidamonos xa do outono
ata o próximo ano que ven.